- LanguageAfrikaans Argentina Azərbaycanca
Bahasa Indonesia Brasil Brezhoneg
Català Česky Dansk
Deutsch Dhivehi English
English English Español
Esperanto Estonian Euskara
Finnish Français Français
Gaeilge Galego Hrvatski
Íslenska Italiano Latviešu
Lëtzebuergesch Lietuviu Magyar
Malay México Nederlands
Norsk bokmål Norwegian nynorsk Polski
Português Română Slovenšcina
Slovensky Srpski Svenska
Tiếng Việt Türkçe Wolof
Ελληνικά Български Македонски
Монгол Русский Српски
Українська עברית العربية (مصر)
العربية العربية پارسی
कोंकणी বাংলা ગુજરાતી
தமிழ் ಕನ್ನಡ ภาษาไทย
ქართული ខ្មែរ 中文 (繁體)
中文 (香港) 日本語 简体中文
한국어
Home / Lezingen / De zijde route van Pakistan naar China 5
De zijde route van Pakistan naar China
Fietsen over de KKH, de hoogste internationale weg ter wereld.In 2009 ontmoet ik de Nederlandse Pascal voor het eerst. Hij runt op een kleine reisorganisatie die gericht is op fietsers. Ik ben een fietsliefhebber pur sang en Pascal vertelt mij enthousiast over een fietstocht over de Karakoram Highway tussen Pakistan en China, kortweg de KKH genoemd. Volgens hem de mooiste fietsroute ter wereld. Ik ben snel ‘verkocht’ en schrijf me in voor de eerstvolgende reis naar die bestemming in september 2010. Helaas moet die vanwege enorme overstromingen in Pakistan worden uitgesteld. Maar in september 2011 is het dan toch zover. Ik vertrek naar Pakistan voor een fietstocht over de KKH, de hoogste internationale weg ter wereld.
De Karakoram is een gebergte op het grensgebied van Pakistan, India, China en Afghanistan. Enkele van de hoogste bergen ter wereld en de langste gletsjers buiten de poolgebieden vind je in de Karakoram. Zoals de beroemde K2, de op één na hoogste berg ter wereld.
De 1200 kilometer lange Karakoram Highway volgt een van de vele paden van de oude Zijderoute in dit gebergte; in vroegere dagen niet veel meer dan een geiten pad waarover de goederen met ezels, kamelen of Yaks werden vervoerd. Als het pad tenminste begaanbaar was, in die tijd vaak maar een korte periode in het jaar. Ook de huidige ‘Highway’ is in de winter meestal meerdere maanden gesloten vanwege hevige sneeuwval. De beste tijd om er te fietsen is dan ook het late voorjaar of de vroege herfst.
De KKH loopt van Rawelpindi, de tweelingstad van Islamabad in Pakistan, naar Kashgar in China. Tijdens de aanleg ervan in de tweede helft van de vorige eeuw door de regeringen van Pakistan en China komen honderden Pakistaanse en Chinese arbeiders om, vooral door landverschuivingen en arbeidsongevallen. Aan het begin van de jaren ’80 is de KKH, na ongeveer 20 jaar hard werken, eindelijk klaar. Maar ook daarna heeft de weg regelmatig te lijden onder regen- en sneeuwval, erosie, overstromingen en aardverschuivingen. Kortom: op de KKH regeert de natuur.
De weg waarover we fietsen slingert zich in Pakistan via smalle kloven en groene valleien door een van de ruigste en moeilijkste terreinen op aarde. Bergen en gletsjers zijn duidelijk zichtbaar vanaf de weg. Een behoorlijk deel van de route rijden we langs de rivier de Indus, een jaar eerder één van de veroorzakers van de verwoestende overstromingen in Pakistan. De veelkleurige, gepimpte Pakistaanse vrachtauto’s die ons regelmatig passeren zijn een streling voor het oog en zichtbaar de trots van hun chauffeurs.
Onderweg zien we nauwelijks bloemen, maar wel ongelooflijk mooie landschappen en culturen. Vaak leven de mensen nog op een wijze zoals ze dat ook eeuwen geleden al deden. Ze zijn voor het merendeel aanhangers van een ismaïlitische, meer liberale onderstroming binnen de islam. De vrouw heeft in principe net zo veel rechten als de man. Je kunt ook bijna altijd wel met ze communiceren, zelfs met kinderen. Engels is in Pakistan een ingeburgerde taal, ook op de meest afgelegen plaatsen.
Het hoogtepunt is de “Hunza vallei” die omgegeven is met bijna mytische verhalen, mede omdat ze tot de aanleg van de KKH praktisch onbereikbaar was. De Hunza vallei wordt omgeven door 100 zes- en zevenduizenders en 5 achtduizenders en deze bergen vormen de omlijsting van schilderachtig valleien met prachtig aangelegde terrassen en die weer bewoond zijn door erg gastvrije mensen. Op de grens met China bereiken we de top van de Khunjerabpas, met zijn 4.780 meter de hoogste grenspas ter wereld. Daarna voert het laatste deel van de tocht ons naar Kashgar, verder China in. Voornamelijk over een “Tibetaanse” hoogvlakte waar nog vele minderheden leven in traditionele tenten, de joerts.
Ik heb intussen op veel plaatsen in de wereld gefietst. Maar de hoge mate van gastvrijheid die ik in Pakistan heb ervaren, ben ik elders nog niet tegengekomen. Waar ter wereld ik ook was. Deze reis was te midden van overweldigende landschappen een onderdompeling in gastvrijheid. De foto’s bij mijn verhaal geven een goede indruk van de ruige natuur en de prachtige mensen die vaak nog in alle eenvoud leven in Pakistan en China.